خوشنویسی همانگونه که از ظاهر کلمه مشخص است به معنای خط خوش است که خود شامل مکتب ها و روش‌های گوناگونی می شود، خوشنویسی به عنوان هنری قدیمی است که قدمتی به اندازه نوشتن دارد.

از این رو خوشنویسی با طراحی حروف و صفحه آرایی تفاوت دارد در بیشتر موارد اکثر افراد خوشنویسی را از تایپوگرافی جدا می دانند چون اعتقاد بر این دارند که هنر خوشنویسی با دست به صورت سنتی باید انجام شود و خط خوشی که حاصل کار های گرافیکی است را خوشنویسی نمی‌داند  آثار قدیمی موجود خوشنویسی  مربوط به مشرق زمین است، کلمه خوشنویسی یا calligraphy از قرن پانزدهم وارد دایره لغات شده است از آن به بعد به عنوان یک هنر پذیرفته شده است اما در کشورهای خاور دور و کشورهای اسلامی از جمله ایران خوشنویسی به عنوان هنری برجسته همیشه مد نظر مردم بوده است، در ایران بعد از اسلام با تغییر خط ایرانیان که الهام گرفته از خط عربی بود و تغییراتی که در آن ایجاد کردند سبب تکامل و هنری شدن ظاهر این خط شدند، از جمله تغییراتی که انجام شد گذاشتن نقطه و اعراب بود. در شاهنامه فردوسی افسانه‌ای از تهمورث نقل می‌شود که دیوان به او این هنر را آموزش دادند از آن روز تا به امروز هنرمندانی چون میرعلی تبریزی که از ترکیب و ادغام نسخ و تعلیق خطی را ابداع کرد که به آن نستعلیق می‌گویند سپس میرعماد، خوشنویس نام‌آشنای ایرانی نستعلیق را به اوج زیبایی رساند بعد از آن مرتضی قلی خان شاملو حاکم هرات با نوآوری شخصی خود خط شکسته نستعلیق را به وجود آورد برای خوشنویسی نیز مانند سایر هنرها نیاز به ابزار و وسایلی داریم مانند قلم نی، مرکب،دفتری که دارای کاغذهای مناسب باشد.